Kunstenaar Thea Zweerink is in het kader van Siel van Sudwest voor it Tsiispakhûs bezig een kunststuk te maken. Zij verblijft nu twee weken in Wommels om inspiratie op te doen en te werken. We zijn erg blij met haar en het werk dat ze voor ons gaat maken. Hieronder vertelt ze zelf over wat ze doet. In de nieuwe expositie is haar werk te zien en op 17 mei is er een speciale opening voor alle 9 kunstenaars in de musea in Sudwest Fryslân.
Thea:
In mijn familie deden allerlei verhalen over de oorlog de ronde. Mijn Duitse opa, oma en mijn
moeder: ze bleken mensen gered te hebben, lieten ze in hun huis onderduiken. Maar ze
vertelden er weinig over, ze gingen verder met hun leven. Hoewel mijn opa tijdens WOII in het Duitse leger moest, kreeg het gezin na de oorlog toch de Nederlandse nationaliteit, mede
dankzij getuigenissen van die onderduikers.
Deze familiegeschiedenis is een rijke voedingsbodem voor mijn werk; vrouwen die verzetswerk deden bijvoorbeeld, heldinnen zijn het, sterke vrouwen zonder zichzelf op de borst te kloppen.
Ik kan niet tegen ongelijkheid en onrechtvaardigheid en door verhalen van dit soort vrouwen kijk ik anders naar mensen. Mensen die hun leven voor anderen riskeerden: wat is er gebeurd, wat zit erachter? De persoon achter het masker is een tweede, diepe laag die ik met mijn werk bestaansrecht geef.
Voor it Tsiispakhus heb ik me verdiept in mensen die iets te maken hadden met de ‘melkstaking’ april/mei 1943. Na het lezen van “Staken op leven en dood” van Erik Dijkstra en Hans Morssinkhof ben ik zelf op zoek gegaan naar slachtoffers van deze staking, hun verhalen, hun gezichten. Ik ontdekte dat niet ieder slachtoffer ook een staker was, er waren ook mensen op het verkeerde moment op de verkeerde plaats.
Ook het verhaal van Johann Mechels, majoor van de Ordnungspolizei, zeer gelovig, Nederlands
sprekend, maar ook een oorlogsmisdadiger. Ik zag 2 documentaires over zijn kleinkinderen die
hem een hele lieve opa vonden. Hij had mensen gered (zei hij) en dus een held in hun ogen.
Pas na zijn overlijden hoorden van zijn daden in de oorlog.
In de uiteindelijke installatie wil ik zowel slachtoffer als dader en plek geven. Ik zag in één keer de verbinding met de geschiedenis van mijn eigen familie. Maar ik weet zeker dat ik de twee opa’s niet kan vergelijken.
Het werk bestaat uit tekeningen van gezichten op transparante stof. Als onderdeel van het werk maak ik in een boekje met alle verhalen en tekeningen.
Thea Zweerink
www.theazweerink.nl
fotograaf: Marijke Schelleken.